Een blog van rebel Thea Bijleveld over een heerlijke dag vol van bijzondere en dierbare momenten
Ik herinner mij mijn strandbeleving vooral vanuit mijn jeugd, dan vertelden onze ouders dat we de volgende dag een dagje naar het strand gingen. Meestal was dat het strand bij Grote Keeten Noord-Holland of op één van de waddeneilanden. Op het moment dat mijn ouders mij dan vertelden dat we gingen, voelde ik al de sfeer en kon ik bijna het zout van de zee al proeven. In de ochtend maakte mijn moeder dan altijd de broodjes en het drinken klaar en dat ging in de koelbox. Mijn vader ging altijd naar het hok en haalde daar strandstoelen, een windscherm en een parasol vandaan. Ik zorgde er altijd voor dat ik mijn zwempak al aan had onder mijn kleren, zodat ik zodra ik daar was, zo snel mogelijk de zee in kon springen.
Eindelijk gingen we op weg, na ongeveer 1 uur en 3 kwartier kwamen we aan op de parkeerplaats vlakbij de duinen. Alle spullen werden uitgeladen. Tassen, koelbox en de strandspullen en we vertrokken richting de duinen . Zoals een ieder wel weet moet je eerst een stukje lopen voordat je bij de zee bent en dat betekent ook dat je over een grote duin heen moet klimmen wat gelukkig aangelegd is met een lang tegelpad. Eenmaal bovenop de Duin zie ik de zee. Het oneindige. Je kunt zover kijken als je wilt, maar je kunt geen eind zien. Fantastisch! En dan begint het. Ik ren richting het strand zo snel als ik kan. Aan het eind van het pad kom ik in het zand terecht, ik trek snel mijn schoenen uit want ik vind het heerlijk om het zand aan mijn voeten te voelen: de warmte, de korreltjes, heerlijk! Ik kijk eigenlijk niet meer echt om me heen en ben puur gefocust op de zee. Met de wind in mijn haren en het zilte op mijn lippen, ren ik in hoog tempo naar de kustlijn. Al rennende, gooi ik mijn kleren uit. Waar die dan terecht komen dat maakt mij dan op dat moment niet uit. Daar ben je ook kind voor. Dan ren ik eerst over het warme ( soms hete) zachte zand en dan over het harde koele vochtige zand. En kom ik met mijn voeten in de zee terecht. Ik voel de kou van het water en ik voel hoe de golven mijn voeten overspoelen. Eerst ril ik even en dan als ik eenmaal gewend ben aan de koelte van het water, ga ik verder de zee in. Ik proef met mijn vinger altijd even of de zee nog zout is en dat is zo. Ik ga ver genoeg in zee tot ik lekker kan liggen in het water. Ik lig op mijn buik met mijn hoofd naar de kustlijn en ik voel hoe de golven steeds mijn rug overspoelen. Dit is echt zo’n fijn gevoel en geeft zo’n rust! Dan word ik geroepen door mijn ouders. Ze vragen of ik ook een broodje wil en dat wil ik. Ik stap uit het water en ren naar mijn ouders. Ze hebben de handdoeken al neergelegd, het windscherm en de strandstoelen staan al klaar. Gelukkig goed herkenbaar door de mooie oranje kleur. Ik ga zitten en krijg van mijn moeder een lekker broodje met een gebakken ei of gehaktbal. Dat is traditie. Na het eten ga ik op de handdoek liggen en luister ik naar alle geluiden om me heen. Ik hoor lachende kinderen, het geklets van volwassen mensen, de zeemeeuwen krijsen, de wind die over het strand waait, het klapperen van plastic vliegers in de lucht, het ruisen van de zee en af en toe het zoemen van een verdwaalde vlieg. Ook ruik ik de zilte geur van de zee doordrongen met een vleugje van kokos geuren afkomstig van zonnebrandcrème of zonnebrandolie en af en toe een vleugje frituur geur. Op dat moment voel ik me ontspannen en de stemmen worden één grote brei van gemompel en de geluiden vermengen zich met elkaar. Ik doezel even weg. Na een poosje gaan mijn broertje, mijn vader en ik spelen met het zand en bouwen we een Zandkasteel met een gracht en daarna trappen we nog een balletje met onze vader. Wat niet ontbreken mag is spelen met het zand. Dit gaat zo een halve dag door en aan het eind van de middag pakken we onze spullen weer bij elkaar, doen we onze kleren weer aan want inmiddels zijn onze zwemkleren opgedroogd en gaan we weer richting de auto en rijden we weer naar huis.
Een heerlijke dag vol van bijzondere en dierbare momenten.
Nu is mijn strand beleving heel anders. Ik vind het vooral erg spannend want ik moet altijd kijken waar ik loop. Mijn stok kan helaas niet over het strand navigeren in het zand. Dus ben ik altijd wel blij dat ik samen met iemand ben. Het fijnste vind ik wel dat er in het begin een verhard pad is die een stukje het strand opgaat.. Ik kan nog steeds wel de beleving meemaken van de geuren en de geluiden en de zee is in mijn herinnering nu iets verder weg.
